ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΑΡΠΑ: ΖΗΤΩ Ο ΤΖΟΓΟΣ

Ζήτω ο τζόγος;
Και ξαφνικά, εν μέσω καλοκαιριού, ήρθε μία πρόταση που -όπως φαίνεται- έχει πλήρη αποδοχή από το Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης καθώς και από τις ηγεσίες των Συλλόγων που είχαν βρεθεί το προηγούμενο διάστημα σε συντονισμό δράσεων. Το όνομα αυτής; Επαγγελματικό Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης.
Η μνημονιακή Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επί της ουσίας συνεχίζει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων ενώ παράλληλα μας λέει, ευθέως, πως αν το αποθεματικό της Πρόνοιας (114 εκατομμύρια ευρώ) μείνει στον Εθνικό Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ) θα χαθεί. Ωθεί έτσι τους Συλλόγους σε μια λογική ιδιωτικής ασφάλισης μέσα από την ίδρυση επαγγελματικών ταμείων, στα οποία το κράτος δεν θα έχει καμία απολύτως συμμετοχή (και έτσι θα εξασφαλίζονται τα χρήματα;;;!!!). Στην πράξη, λοιπόν, καταργεί κάθε απομεινάρι του δημόσιου χαρακτήρα της επικουρικής ασφάλισης.
Το νέο επαγγελματικό ταμείο θα κινείται στη λογική της ανταποδοτικότητας (2ος πυλώνας ασφάλισης), θα στηρίζεται δηλαδή στην επένδυση των αποθεματικών των ασφαλισμένων. Τα χρήματα των ασφαλισμένων θα επενδυθούν και “ίσως μπορέσουμε να τα πάρουμε πίσω μετά το πέρας 15ετίας”. Ίσως και όχι βέβαια, γιατί μπορεί να χαθούν, ανάλογα με το ρίσκο της επένδυσης. Το κράτος παύει να αποτελεί τον εγ¬γυητή της κοινωνικής συνοχής και τη θέση του αναλαμβάνουν Οικονομικοί Σύμβουλοι, οι οποίοι θα αποφασίζουν για την τύχη των χρημάτων μας και θα είμαστε τυχεροί εάν κάνουν τις “σωστές επενδύσεις”.
Η λογική της αλληλεγγύης μεταξύ των διαδοχικών γενεών δίνει τη θέση της στο “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” (και εάν “σωθήτω” βέβαια). Προφανώς ουδεμία σκέψη για την επόμενη γενιά, αφού σημασία έχει να σωθεί το τομάρι μας. Θα σωθεί όμως; Όταν η κοινωνική ασφάλιση μετατρέπεται σε ατομική υπόθεση, όταν γίνεται πλήρως αποδεκτό ότι εάν για κάποιο διάστημα δεν μπορείς να εργαστείς, δε θα μπορείς να είσαι ασφαλισμένος, όταν εναποθέτεις την τύχη της κοινωνικής σου ασφάλισης στα χέρια τζογαδόρων (μάλλον έχουμε πολύ ασθενή μνήμη και ξεχνάμε την “τεράστια επιτυχία” του ΤΕΑΓΕ), τότε ποια ακριβώς είναι η ελπίδα που δίνει η ίδρυση ενός επαγγελματικού ταμείου; Ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος πως ένα κίνητρο είναι το καρότο της όλης υπόθεσης, ότι δηλαδή οι εισφορές των ασφαλισμένων θα εκπίπτουν από τη φορολογία. Αυτό όμως θα είναι το μοναδικό κριτήριο ή το αίτημα που θα μπορέσει να στοιχειοθετήσει μια ολοκληρωμένη πρόταση για ένα βιώσιμο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης;
Η πλειοψηφία της ΔΕ έχει την καθολική ευθύνη και είναι υπόλογη για την εξέλιξη των γεγονότων. Όταν η προμετωπίδα του συντονισμού με τους λοιπούς επιστημονικούς κλάδους όλο το προηγούμενο διάστημα καθώς και το βασικό αίτημα των κινητοποιήσεων ήταν η συζήτηση από μηδενική βάση, οι αναλογιστικές μελέτες και η αποθέωση της ανταποδοτικότητας της ασφάλισης μας, τότε δεν μπορεί να έχουν διαφορετική κατάληξη οι κινητοποιήσεις. Ήδη από τη Διοικούσα Επιτροπή στις 22/05 είχε προταθεί από την ΑΡΠΑ να προχωρήσει ο Σύλλογος σε σειρά ανοιχτών προς τους συναδέλφους εκδηλώσεων – συζητήσεων, με την παρουσία δικηγόρων κτλ., για το θέμα της ασφάλισης μας. Παρότι υιοθετήθηκε η πρόταση δεν προχώρησε ποτέ. Για ποιο λόγο; Υπάρχει κάποιος ή κάποια που φοβάται τον κόσμο; Ακόμα και αυτή τη στιγμή που θα μπορούσαμε να πάρουμε αποστάσεις από την προοπτική του τζόγου και του ρίσκου για την ασφάλισή μας, στη Διοικούσα Επιτροπή που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 03/08, σύσσωμη η πλειοψηφούσα παράταξη τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας του επαγγελματικού ταμείου. Και τι μπορούμε να κάνουμε; Να αφήσουμε τα χρήματα μας να χαθούν στο “μεγάλο κουβά” του ΕΦΚΑ; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Λίγα από τα επιχειρήματα. Είναι όμως έτσι;
Εάν δούμε μία πρόταση του Πανελληνίου Κτηνιατρικού Συλλόγου αποκομμένη από την υπόλοιπη οικονομική, κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα ή πολύ χειρότερα εάν σκεφτόμαστε ότι ο κλάδος μας μπορεί είναι ο “περιούσιος λαός” και μπορεί μόνος αυτός να σωθεί, τότε σίγουρα θα καταλήγουμε σε προτάσεις της λογικής “τουλάχιστον να σωθεί τομάρι μας” και “το μη χείρον, βέλτιστον”. Πολύ δε περισσότερο τέτοιες λογικές μας στερούν συμμαχίες με κλάδους (π.χ. μηχανικούς), με τους οποίους θα μπορούσαμε από κοινού να παλέψουμε πράγματα και να πετύχουμε νίκες.
Η λογική της πλειοψηφούσας παράταξης της ΔΕ, πλήρως προσαρμοσμένη στις μνημονιακές επιλογές και απαιτήσεις, δεν τολμά να αμφισβητήσει το πλαίσιο που έχουν ορίσει οι μνημονιακές κυβερνήσεις και οι δανειστές μας. Μια τέτοια λογική όμως είναι εξ αρχής καταδικασμένη να χάσει. Και το χειρότερο είναι ότι μαζί θα χαθεί και η ελπίδα για μια αξιοπρεπή εργασία και ασφάλιση.
Ο Πανελλήνιος Κτηνιατρικός Σύλλογος δεν πρέπει να κάνει βήμα πίσω από το αίτημα να επιστραφούν στα ασφαλιστικά ταμεία τα αποθεματικά που έχουν υπεξαιρέσει οι τράπεζες, οι εργοδότες και το κράτος. Επίσης αιτήματα και κτήμα όλου του κτηνιατρικού κόσμου θα πρέπει να γίνουν:
 Ένα ταμείο, με μειωμένες εισφορές και ικανοποιητική σύνταξη. Ένα δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, εγγυημένων παροχών, αναδιανεμητικό, καθολικό και πραγ-ματικά αλληλέγγυο μεταξύ των γενεών και όλων των εργαζομένων.
 Πιο ειδικά για τις συντάξεις των μονοσυνταξιούχων: Δε θα πρέπει να χαθεί ούτε 1€ από τα χρήματα που έχουν κατατεθεί από τους συναδέλφους. Θα πρέπει να δοθεί η δυνατότητα, σε όσους συναδέλφους το επιθυμούν, να μπορούν να πάρουν πίσω τα χρήματα που έχουν καταθέσει ως εισφορές. Θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη για σύστημα μονοσυνταξιούχων (δυνατότητα μισής επιπλέον σύνταξης, κατόπιν καταβολής αντίστοιχων εισφορών).
 Η αποκατάσταση του βασικού μισθού και των αποδοχών των συλλογικών συμβάσεων εργασίας των εργαζομένων.
 Η καθολική, δημόσια, υποχρεωτική ασφάλιση και δημόσια, δωρεάν, υποχρεωτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους-ες.
 Η καταπολέμηση της ανεργίας, της εισφοροδιαφυγής της εργοδοσίας και της ανασφάλιστης – “μαύρης” εργασίας.
Όταν τολμήσουμε να δουλέψουμε, να σκεφτούμε και να αγωνιστούμε συλλογικά, μόνο τότε θα έχουν ελπίδα οι διεκδικήσεις μας. Διαφορετικά απλώς θα κυνηγάμε την ουρά μας…

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ