Α.Ρ.ΠΑ: Μια αναγκαία απάντηση στη γυναίκα – Πρόεδρο του ΠΚΣ…

160 χρόνια πριν, στη Ν. Υόρκη, καταγράφεται η πρώτη μαζική διαδήλωση γυναικών στην ιστορία. Οι εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας κατεβαίνουν στους δρόμους και απαιτούν καλύτερες συνθήκες εργασίας, ίσους μισθούς με τους άντρες, ανθρώπινους όρους δουλειάς. Ο αγώνας αυτός ενσωματώνει το σύνολο των απαιτήσεων εκατομμυρίων γυναικών, όπου στα μέσα του 19ου αιώνα, σε Ευρώπη και Αμερική, αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό εργατικού δυναμικού στις βιομηχανίες. Ένα εργατικό δυναμικό, που δουλεύει κάτω από απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, ατελείωτες ώρες, 7 ημέρες την εβδομάδα, με πενιχρό μισθό. Ένα εργατικό δυναμικό, που σε συνδυασμό με τη γενικότερη θέση της γυναίκας εκείνη την περίοδο, στην κοινωνία και στην οικογένεια, είναι εύκολα διαχειρίσιμο, πειθήνιο και ικανό να παράγει ολοένα και μεγαλύτερο κέρδος για το κεφάλαιο. Η διαδήλωση της 8ης Μάρτη σηματοδοτεί μια νέα εποχή για τα δικαιώματα των γυναικών και του συνόλου της εργατικής τάξης εν γένει. Οι εργάτριες εκείνες, με μοναδικό όπλο τη συλλογικότητα και γνώμονα τη παραγωγική τους δύναμη, κατεβαίνουν για πρώτη φορά στον δρόμο να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. Η μέρα αυτή βάφεται με αίμα, αλλά αποτελεί την έναρξη ενός σπουδαίου φεμινιστικού κινήματος από τα κάτω.

160 χρόνια μετά και η ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται και να μας θυμίζει πως οι ημέρες αυτές, όπως η 8η Μάρτη, δεν είναι ημέρες γιορτής, αλλά αγώνα. Ένας αγώνας που οφείλει να είναι καθημερινός και ακατάπαυστος. Με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τις εξευτελιστικές συνθήκες εργασίας, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, τη μετανάστευση χιλιάδων νέων, τους πενιχρούς μισθούς και την εργοδοτική αυθαιρεσία, οι μέρες του 1857 δεν φαίνονται μακρινές, ούτε ξένες. Η γυναίκα σήμερα αποτελεί το πρώτο θύμα των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόζονται, εξακολουθεί να αμείβεται με χαμηλότερους μισθούς -για την ίδια εργασία- από τους άντρες, οφείλει να καταβάλλει διπλάσια προσπάθεια για να αποδείξει τις ικανότητες και τις δεξιότητές της λόγω προκαταλήψεων, ενώ ταυτόχρονα οι αριθμοί των κακοποιημένων γυναικών εντός εργασιακού χώρου, κοινωνίας και οικογένειας αυξάνονται με επικίνδυνους ρυθμούς.

Η γυναίκα κτηνίατρος έχει και αυτή ένα από τα παραπάνω. Είναι γυναίκα κτηνίατρος στα παραγωγικά ζώα, έναν καθαρά ανδροκρατούμενο χώρο, κακοπληρωμένη, θύμα σεξιστικών σχολίων, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να πείσει τον παραγωγό για την αξία της. Είναι γυναίκα κτηνίατρος στα ζώα συντροφιάς, που οφείλει να δουλεύει 10 και 12 ώρες την ημέρα, να είναι ταυτόχρονα σύζυγος, νοικοκυρά και μητέρα. Είναι γυναίκα κτηνίατρος, που δυσκολεύεται να μπει στον τομέα της έρευνας και πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην οικογένεια και την καριέρα. Είναι γυναίκα κτηνίατρος και είναι νέα, οπότε δε μπορεί να κάνει ούτε καριέρα, ούτε οικογένεια, γιατί τα 450 ευρώ από το οχτάμηνο δεν της αρκούν ούτε για την ίδια. Είναι γυναίκα κτηνίατρος, με μπλοκάκι, στα τρόφιμα και δίνει όλο τον μισθό της για να καλύψει την ασφάλεια. Είναι γυναίκα κτηνίατρος και είναι ένας ακόμα αριθμός στα μαύρα ποσοστά εργασίας των ημερών μας.

Η 8η Μάρτη δεν είναι ημέρα γιορτής, αλλά συλλογικής μνήμης και αγώνα. Θα χαιρόμασταν πραγματικά, λοιπόν, αν αντί ανακοινώσεων εντυπωσιασμού η πρόεδρος του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου πάλευε καθημερινά μέχρι να εξαλειφθεί κάθε ανισότητα, τόσο εντός του κλάδου μας, όσο και εντός της κοινωνίας και δεν στήριζε τις μνημονιακές πολιτικές όλων αυτών των χρόνων. Θα χαιρόμασταν ιδιαίτερα εάν πρωτοστατούσε στη δημιουργία του Μητρώου Εργοδοτών, που και η ίδια έχει συμφωνήσει ότι θα πρέπει να υπάρχει, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε κάθε μορφή μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας και στον κλάδο μας. Θα χαιρόμασταν ιδιαίτερα εάν πρωτοστατούσε στην υπογραφή των ΣΣΕ. Θα χαιρόμασταν ιδιαίτερα εάν ΔΕΝ πρωτοστατούσε στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, μαζί με τις ηγεσίες των λοιπών “επιστημονικών” κλάδων, προτείνοντας λύσεις τύπου “συζήτηση από μηδενική βάση” και ασφαλιστικό σύστημα ανταποδοτικού χαρακτήρα. Θα χαιρόμασταν ιδιαίτερα εάν δεν υποστήριζε τη δουλειά με το κομμάτι (βλ. “κτηνίατρο εκτροφής”) και πρωτοστατούσε στην υπεράσπιση μόνιμων και σταθερών θέσεων εργασίας.

Ο αγώνας υπέρ της γυναίκας εργαζόμενης είναι ένας καθημερινός αγώνας καταδίκης κάθε πράξης που υποβιβάζει τη συνάδελφό μας και σπασίματος των έμφυλων φραγμών εντός και εκτός επαγγέλματος, που βάζουν όρια στην επαγγελματική και επιστημονική ανέλιξη των γυναικών κτηνιάτρων.