ΑΡΠΑ: Αποχωρήσαμε... Δεν υποχωρούμε!!!

Την προηγούμενη Κυριακή προκηρύχθηκε Εκλογοαπολογιστική Συνέλευση του Πανελληνίου Κτηνιατρικού Συλλόγου στην Αθήνα. Αυτό και μόνο θα αποτελούσε γεγονός. Μετά την περιπλάνηση σε Κρήτη και Τρίπολη, η Συνέλευση θα γινόταν σε μέρος που επέτρεπε στο μεγάλο κομμάτι των συναδέλφων να την παρακολουθήσει.

Οι ελπίδες για μία κανονική μαζική διαδικασία που θα μπορούσε να απολογίσει όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν τα τελευταία δύο χρόνια αποδείχτηκαν φρούδες. Ενώ η συνέλευση αποφασίζεται τον Ιούλιο, ειδοποιούνται μόνο όσοι έχουν ηλεκτρονική διεύθυνση 10 μέρες πριν, το δε κείμενο απολογισμού φτάνει στους τυχερούς 3 μέρες πριν τη Συνέλευση.

Δεν θα σταθούμε στο γεγονός ότι η διαδικασία για άλλη μία φορά είναι και καταστατικά παράτυπη. Θα σταθούμε στην ουσία, που λέει ότι πέρα από τον κόσμο που στηρίζει την αριστερή μειοψηφία στην αίθουσα δεν υπήρχαν ούτε καν όλα τα μέλη της πλειοψηφίας της Διοικούσας Επιτροπής (ΔΕ). Μπροστά στην πιθανότητα να μη γίνει άλλη μία φορά μία κανονική συζήτηση γύρω από τα προβλήματα που υπάρχουν, ζητήσαμε την αναβολή της συνέλευσης για μία εβδομάδα ώστε να γίνει ένα ύστατο κοινό κάλεσμα και να υπάρχει και άλλος κόσμος που στηρίζει την πλειοψηφία στην κορυφαία και αποφασιστική συνέλευση της διετίας, χωρίς μάλιστα να μεταβληθεί η ημέρα των εκλογών. Αφού αυτό δεν έγινε δεκτό, άλλος δρόμος από την αποχώρηση δεν υπήρχε και αναγκαστήκαμε να αφήσουμε πίσω μας λιγότερους από 10 συναδέλφους να καμώνονται τη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας

Απόντες από αυτή τη διαδικασία δεν ήταν μόνο η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων. Απόντα ήταν τα προβλήματα και οι αγωνίες τους σε μία ακόμη διετία κατάρρευσης των εργασιακών σχέσεων, όπου πηγή πλουτισμού γίνεται η εκμετάλλευση των νέων συναδέλφων από νεοπαγείς κλινικάρχες και όχι μόνο. Ο προς συζήτηση απολογισμός της ΔΕ είχε μόνο να προσφέρει θριαμβολογίες για τη φιέστα στο Ζάππειο, τις ανύπαρκτες θέσεις εργασίας που εξασφάλισε ο θεσμός του “κτηνίατρου εκτροφής” και την πραγματική αδυναμία να παρέμβει ο Σύλλογος στον αέναο κατήφορο τιμών και συνθηκών ανταγωνισμού, που όλοι μας αντιμετωπίζουμε στα κτηνιατρεία. Απούσες ήταν οι θέσεις της ΔΕ για το ασφαλιστικό, για το τι συμβαίνει και συρρικνώνεται δραματικά η κτηνοτροφία, για τη διαχείριση των ζώων συντροφιάς, εφόσον επιλέχτηκε για άλλη μία διετία από την πλειοψηφία η “μυστική διπλωματία” και εμείς η πλέμπα μαθαίναμε εκ των υστέρων τις θέσεις του Συλλόγου μας από την τηλεόραση (να έλυναν τουλάχιστον το πρόβλημα).
Προφανώς αυτή μας η επιλογή σημαίνει ότι ολόκληρη η διαδικασία των εκλογών αποφασίστηκε από τους ιθύνοντες μιας παράταξης και μόνο. Αν όμως επιλογή μας είναι να στηρίζουμε ένα Σύλλογο κτηνιάτρων ίσων μεταξύ τους που μπορούν να πληροφορούνται για το τι συμβαίνει ή για το τι πρόκειται να συμβεί, έχουν δεν έχουν κομπιούτερ, είναι δεν είναι φίλοι της πλειοψηφίας, δεν μπορούσαμε παρά να αποχωρήσουμε.

Ακριβώς για να μην υποχωρήσουμε όχι μόνο από όσα πιστεύουμε, αλλά από όσα θεωρούμε ότι υπηρετούν πραγματικά τη μεγάλη πλειοψηφία των κτηνιάτρων, πέρα από την ιδεολογική τοποθέτηση τους και όχι μόνο τη μερίδα συναδέλφων που αυτή τη στιγμή καλείται χωρίς ενημέρωση, χωρίς αιδώ, να πιστέψει ξανά σε υποσχέσεις προσωπικής ανέλιξης και μοιράσματος της πίτας προς όφελός τους.

Θα το ξαναπούμε άλλη μία φορά: η πολιτική του φτωχέματος της εργατικής δύναμης των κτηνιάτρων και όλων των εργαζομένων, της ιδιωτικοποίησης των ζωτικών λειτουργιών του δημοσίου και μάλιστα αυτών που άπτονται της Δημόσιας Υγείας δεν έχει χώρο για πολλούς. Λίγοι είναι αυτοί που θα πλουτίσουν Οι πολλοί είναι αυτοί που θα γίνουν το αντικείμενο της εκμετάλλευσης, που θα τρέχουν να εξυπηρετήσουν τα κόκκινα δάνεια, που θα αναγκαστούν σε μετανάστευση, που θα δουλέψουν για 400 ευρώ, χωρίς σύμβαση εργασίας, χωρίς ασφάλιση, χωρίς ελπίδα.Ένας ζωντανός μαζικός Σύλλογος μπορεί να γίνει ασπίδα για τους πολλούς. Να μην αφήσουμε το Σύλλογο των κτηνιάτρων να γίνει εφαλτήριο πολιτικής καριέρας για τους επόμενους ειδήμονες που έχουν στο τσεπάκι τους τις λύσεις για το δικό σου το ατομικό το πρόβλημα. Οι κτηνίατροι δεν πρόκειται να ευτυχήσουν ενώ δυστυχεί η κοινωνία. Δεν υπάρχει ατομική λύση, δεν υπάρχει εύκολος δρόμος.