Άρθρο του Θ. Χόβολου: Ευλογιά. Ένα άλλο κρατικό έγκλημα κατά της παραγωγικής ικανότητας της χώρας
Καθόλου νέα δεν είναι η νόσος της Ευλογιάς των προβάτων στον ελλαδικό χώρο, μιας και στα ελληνοτουρκικά σύνορα εμφανιζόταν κατά καιρούς με τελευταία σοβαρά κρούσματα το 2013-14 καθώς και το 2016, που όμως ελέγχονταν και αντιμετωπίζοντας απολύτως σε τοπικό επίπεδο από τις Κτηνιατρικές Υπηρεσίες. Οι νέες εστίες τον Αύγουστο του 2024 στον Έβρο, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να περιοριστούν αλλά μεταφέρθηκαν στη χώρα, καταφέρνοντας να φθάσουν τον Γενάρη του 2025 στην… Κρήτη !
Τον Ιούλη του 2024 η Πανώλη κάνει την εμφάνισή της για πρώτη φορά στη χώρα στην περιοχή της Θεσσαλίας, η οποία γρηγορά και αυτή, διασχίζει ολόκληρη τη χώρα και φτάνει και αυτή στην Κρήτη, μόλις μέσα σ’ ένα μήνα.
Μα ποιο είναι αυτό το «ξέφραγο αμπέλι» που γνωστοί νοσογόνοι παράγοντες εισέρχονται και περιφέρονται ανενόχλητοι, καταστρέφοντας τεράστιους ζωικούς πληθυσμούς και βυθίζουν σε απόγνωση και στα οικονομικά τάρταρα ολόκληρες περιοχές;
Είναι η μετα-μνημονιακή Ελλάδα που όχι μόνο παραμένει ενεργό όλο το τροϊκανικό οπλοστάσιο, αλλά οι κυβερνητικές πολιτικές αρέσκονται στο να το εμπλουτίζουν συνεχώς, ρημάζοντας περαιτέρω την παραγωγική δυνατότητα της χώρας. Διάλυση κρατικών υποδομών όπως τα Αγροτικά Κτηνιατρεία, τεράστιες ελλείψεις σε κτηνιατρικό δυναμικό που θα μπορούσε – και το έκανε παλιότερα – να ανασχέσει την επέλαση τέτοιων νοσημάτων, φοροληστεία στον παραγωγό και υπερπλεονάσματα που δεν επιστρέφουν στη παραγωγική βάση, ευρωπαϊκές ενισχύσεις στην υπηρεσία κομματικών σκοπιμοτήτων για τη διατήρηση της εξουσίας, πανάκριβο κόστος παραγωγής που ροκανίζει την όποια κερδοφορία της κτηνοτροφικής μονάδας και εκτινάσσει το κόστος στον καταναλωτή.
Μέσα σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση και με καταλύτη τις επιζωοτίες, αναδεικνύονται με τραγικό τρόπο, όλα τα δομικά και λειτουργικά προβλήματα της ελληνικής κτηνοτροφικής παραγωγής. Ενός καίριου παραγωγικού κλάδου, στυλοβάτη της ελληνικής ύπαιθρης χώρας, που το εμπόριο και η διακίνηση των ζώων γίνεται με εικονικά παραστατικά, ενώ οι εισαγωγές ζώων σε πολλές περιπτώσεις γίνεται με πρόσχημα τη σφαγή αλλά καταλήγουν για ζώα αναπαραγωγής. Και αυτό γίνεται σε ένα τόπο όπου ιστορικά η γαλακτοπαραγωγική αιγοπροβατοτροφία χάνεται στα βάθη των αιώνων, πράγμα που θα έπρεπε να μας κατατάσσει διεθνώς στην πρωτοπορία αυτού του παραγωγικού κλάδου.
Αντίθετα, παρά τον πακτωλό χρημάτων που για πάνω από σαράντα χρόνια ευρωπαϊκών ενισχύσεων διατέθηκαν για την δήθεν στήριξη του κλάδου, οι κτηνοτροφικές μονάδες μας δεν έχουν πλήρες Μητρώο Ζώων, η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει καν Άδεια Λειτουργίας και είναι άγνωστα τα μέτρα βιοασφάλειας, δεν ξέρουμε πόσα ζώα έχουμε και πού βρίσκονται αυτά (βλέπε σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ), δεν έχουμε καταρτισμένους κτηνοτρόφους οργανωμένους σε ισχυρές επαγγελματικές συλλογικότητες, δεν υπάρχουν υποδομές σε κτηνιατρικές υπηρεσίες και εργαστήρια, δεν υπάρχουν προγράμματα έρευνας και γενετικής βελτίωσης των ζώων. Η διάλυση και η σήψη έχει προχωρήσει τόσος που η Ευλογιά διαβαίνει και την πόρτα τόπων που θα όφειλαν να είναι πρότυπα βιοασφάλειας όπως το Ινστιτούτο Επιστήμης Ζωικής Παραγωγής (ΙΕΖΠ) του ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ στα Γιαννιτσά της Πέλλας όπου θανατώθηκαν 720 πρόβατα από δύο ελληνικές φυλές προβάτων, της Χιώτικη φυλή και τη φυλή Πελαγονίας (Φλωρίνης).
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο πως κάτω από τέτοιες συνθήκες μπορούν να «βολτάρουν» διάφορες νοσολογικές οντότητες, που άλλες προκαλούν μαζικές καταστροφές όπως τώρα και άλλες κατατρώγουν ύπουλα την υγεία και την παραγωγή του ντόπιου ζωικού κεφαλαίου. Δεν συνέβη η ίδια καταστροφή που ζούμε στη χώρα μας και στην Ισπανία, με τα κρούσματα Ευλογιάς που εμφανίστηκαν στην περιοχή της Ανδαλουσίας το Σεπτέμβρη του 2022. Εφαρμόστηκαν τα αυστηρά μέτρα που ορίζουν τα κτηνιατρικά πρωτόκολλα για τον περιορισμό/εξάλειψης της νόσου (τα ίδια που θεωρητικά εφαρμόζει και η χώρα μας) και χωρίς εμβολιασμούς, τον Μάη του 2023 τα κρούσματα εξαλείφονται. Τον Νοέμβρη του 2023 η χώρα χαρακτηρίζεται « Ελεύθερη από την Ευλογιά». Τόσο απλά, τόσο γρήγορα, τόσο όμορφα !
Ο δικός μας κτηνοτροφικός κόσμος που βάλλεται πανταχόθεν, πάνω από ένα χρόνο ξυπνά κάθε μέρα με την αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι και αν αύριο θα υπάρχει ή όχι. Μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, 1568 εκτροφές προβάτων έχουν σβήσει από το χάρτη, με τις αντίστοιχες οικογένειες σε δραματική οικονομική κατάσταση, που ένα ανάλγητο κράτος αδιαφορεί για το πώς θα επιβιώσουν. Έχουν θανατωθεί 327.868 ζώα που αποτελούν περίπου το 6% του εγχώριου πληθυσμού και η καταστροφή συνεχίζεται χωρίς να φαίνεται καμιά λύση. Το πρόβλημα εδώ και καιρό έχει ξεφύγει από την επιστημονικό πεδίο και γίνεται βαθιά κοινωνικό, άρα καθαρά πολιτικό ζήτημα.
Όταν διαχρονικά απουσιάζει ένας κεντρικός σχεδιασμός για την στήριξη και ανάπτυξη της κτηνοτροφική παραγωγής της χώρας, τέτοια ή ανάλογα φαινόμενα θα πολλαπλασιάζονται και θα αποδεκατίζουν το ζωικό κεφάλαιο, οξύνοντας ακόμη περισσότερο τα αδιέξοδα στη ελληνική ύπαιθρο. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να συσκοτίσει το ιδεολογικό σχήμα της «ατομικής ευθύνης» που προβάλει όλο και περισσότερο η κυβερνητική προπαγάνδα κατηγορώντας τους κτηνοτρόφους ότι δεν τηρούν τα μέτρα. Αυτοί που είναι υπαίτιοι για τα τεράστιά διαχειριστικά προβλήματα και δεν έχουν τη θέληση να εφαρμόσουν αυτά που αποφασίζουν, μεταθέτουν την ευθύνη στους κτηνοτρόφους. Οι αδικημένοι μετατρέπονται σε διοικούμενους. Δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε.
Δεν φταίει λοιπόν ο νοσογόνος παράγοντας για την καταστροφή αλλά απλώς επιδεινώνει μια προϋπάρχουσα κατάσταση. Ούτε υπάρχουν μαγικές λύσεις, όπως ένας εμβολιασμός που θα μετατρέψει την χώρα μας σε ενδημική στη νόσο, όπως φαντάζονται πολλοί κτηνοτρόφοι ακολουθώντας την παροιμία που λέει ότι «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται».
Όσο ο κτηνοτροφικός κόσμος δεν οργανώνεται για την ανατροπή αυτής της πολιτικής που περιφρονεί συνολικά τον πρωτογενή παραγωγικό κλάδο, όσο βασίζεται στις ψευτοϋποσχέσεις και τις επιδοματικές λογικές της κυβέρνησης, όσο αφήνεται στις ευρωπαϊκές πολιτικές που σήμερα προσανατολίζονται σε μια υποβάθμιση της αγροτικής της παραγωγής και την πολεμική οικονομία, όσο δεν μπορεί να αρθρώσει λόγο για την τιμή του προϊόντος που παράγει, τότε και το δικό του μέλλον διαγράφεται μαύρο και ο τελικός καταναλωτής θα ακριβοπληρώνει ένα υποβαθμισμένο τρόφιμο.
Παραμυθιά 16/10/2025
Χόβολος Θεόδωρος
Κτηνίατρος
